Zapłodnienie pozaustrojowe jest najbardziej zaawansowaną formą leczenia polegającą na zapłodnieniu komórki jajowej plemnikiem poza organizmem kobiety, hodowli zarodka w warunkach laboratoryjnych, a następnie przeniesieniu go do jamy macicy.
Proces ten jest złożony i składa się z kilku etapów:
kwalifikacja do zabiegu - najdłuższy etap obejmujący dokładny wywiad z pacjentami, analizę dotychczasowych badań, wnikliwą diagnostykę, leczenie chorób będących przyczyną niepłodności, wybór protokołu do stymulacji
kontrolowana stymulacja jajników,
pobranie komórek jajowych,
pobranie i przygotowanie nasienia,
zapłodnienie komórek jajowych i prowadzenie hodowli zarodków,
transfer i kriokonserwacja zarodków.
Zabieg leczenia niepłodności metodą in vitro jest najskuteczniejszą metodą leczenia, najbardziej inwazyjną. W skrajnych sytuacjach, niezwykle rzadko spotykanych, istnieje ryzyko zgonu i wynosi 1:500 000 zbiegów.
Komórki jajowe pobierane są podczas zabiegu punkcji jajników wykonywanej przez lekarza w znieczuleniu ogólnym. Uzyskane komórki przekazywane są do laboratorium embriologicznego i przygotowywane do następnego etapu.
W tym czasie mąż/partner (jeśli leczona para korzysta z gamet męża/partnera) oddaje próbkę nasienia, która w zależności od jego jakości przygotowywana jest jedną z dostępnych metod. Następnie embriolog dokonuje zapłodnienia w laboratorium. Od tego momentu przez 3-5/6 dni każdego dnia będzie kontrolował ich rozwój aż do dnia transferu, czyli przeniesienia zarodka do macicy. Pozostałe nadliczbowe zarodki zostaną poddane witryfikacji (zamrożeniu) i przekazane do Banku Komórek Rozrodczych i Zarodków, gdzie będą przebywać do czasu ich wykorzystania.
