W procedurze IVF (in vitro fertilization) zapłodnieniu poddaje się dojrzałe komórki jajowe (M II). Zgodnie z ustawą o leczeniu niepłodności, przy braku wskazań, zapładnia się nie więcej niż 6 oocytów. Jeśli podczas punkcji jajników zostanie pobranych więcej komórek, pacjenci mają możliwość zamrożenia pozostałych. Kriokonserwację (procedura zamrożenia zarodków lub komórek jajowych) wykorzystuje się również w procedurze zachowania płodności oraz w programie dawstwa komórek jajowych.
Mrożenie zarodków oraz oocytów zwiększa szanse na ciążę w pojedynczym cyklu zapłodnienia pozaustrojowego, co za tym idzie ogranicza konieczność przechodzenia kolejnych cykli leczenia (stymulacji farmakologicznej, punkcji jajników), w związku z tym obniża się koszty leczenia, a przede wszystkim stres związany z kolejnymi próbami. Lekarz może także podjąć decyzję o odroczeniu transferu w "świeżym" cyklu. Zarodki w takim przypadku są hodowane do stadium blastocysty (tj. do 5-6 doby). Blastocysty zostają następnie zamrożone. Pozwala to na przechowanie zarodków do czasu ich wykorzystania przez pacjentów, optymalne przygotowanie pacjentki do transferu, a także na bezpieczny transport zarodków.
Nie ma określonej granicy maksymalnego okresu przechowywania zamrożonych zarodków.
Zjawisko witryfikacji polega na bardzo szybkim schłodzeniu, co powoduje przejście w stan stały bez wytworzenia kryształów lodu. Kryształy te mogą uszkadzać struktury zamrażanej komórki, jest zatem kluczowym, aby wyeliminować ich formowanie podczas zamrażania. Poza szybkością schładzania należy zastosować odpowiedni stężenie krioprotektantów wewnątrz-i zewnątrzkomórkowych. Po inkubacji zarodka lub komórki jajowej w podłożu zawierającym wzrastające stężenie substancji osłaniającej, zamrażany materiał umieszcza się na kriotopie (cienkiej plastikowej słomce) i natychmiast wprowadza do osłonki schłodzonej i umieszczonej w ciekłym azocie.
Zarodki i komórki jajowe poddane witryfikacji przechowywane są w tzw. systemie zamkniętym, czyli słomka z materiałem biologicznym nie ma bezpośredniego kontaktu z ciekłym azotem. Wszystkie słomki opisane są danymi pacjentki, umieszczone w opisanej kasecie i przechowywane w pojemnikach (dewarach) wypełnionych ciekłym azotem. Lokalizacja zarodków i oocytów umieszczona jest w dokumentacji pacjentów.
Klinika Eneida została realizatorem rządowego Programu refundacji In Vitro!
Dołącz do programu i skorzystaj z dofinansowania!
